25 نوامبر و خشونت علیه زن
هشتم مارس را, ما, روز جهانی زن نامیدیم و روشن است که دفاع ما از برابری دو نیمه ی انسان یک امر مداوم است که در سراسر سال ادامه دارد. هیچ مشکلی هم نیست اگر جنبش اجتماعی دیگری از امر ما دفاع کند. حتی اینکه یک روز دیگر را نشان کنند؛ یا اینکه یک ستمگری دیگر بورژوازی علیه هم طبقه ی مارا(حتی بدون اشاره به طبقاتی بودن آن) مبنی قرار دهند, مشکلی نیست.
اما مشکل است از جنبشهای اجتماعی دیگر انتظار داشت که مساله را سمبل نکنند و توده های مخاطب را جدی بگیرند. ما یک قرن و نیم پیش گفتیم که آزادی زن شرط آزادی جامعه است؛ که باید دست به ریشه برد؛ که ریشه ی این مشکل هم اقتصادی است و راه حل کارگری کمونیستی آن معتبر است. وقتی جنبشهای دیگر اجتماعی, روز مادر را علم میکنند تقریبا آشکار است که این علیه زن و حقوق برابر زن و مرد است و برای تقدیس
زن خوب فرمانبر و پارسا
است! اما ترفندهای تازه شکلهای تازه میگیرند.
من اینجا، با آنانکه از این تریبون برای آگاهی دادن کمونیستی استفاده کرده باشند دعوایی ندارم (چنانکه خودم همین حالا دارم همین را ادعا میکنم!) دعوای من بر سر تعبیرهای عوضی و لیبرالی؛ برسر خاک پاشیدن در چشم کارگر؛ بر سر هویت غیر کمونیستی دادن به جنبش برابری زن و مرد است.
کسانی که، نه
کلیت سرمایه داری
بلکه، تنها
یکی از پایه های آن
یعنی مذهب, را منشاء ستمکشی زن تلقی میکنند, دارند به لیبرالیسمی که قاچاق تنفروشان را »صنعت توریسم» مینامد, چراغ سبز میدهند. کسی که خشونت علیه زن را به قبیح ترین شکل خشونت فیزیکی تقلیل دهد؛ کسی که ماهیت طبقاتی این خشونت؛ خشونت ناشی از بیکاری, ناشی از فقر, تاراج روزانه, سیستماتیک و قانونی سرمایه را نادیده بگیرد, دزد با چراغ است. کسی که خشونت را به طبیعت و فیزیک مرد نسبت میدهد و به این ترتیب آنرا ازلی و ابدی میکند یک مذهبی ارتدکس و زن ستیز است, گرچه خود را یک فمینیست فوق متمدن بنامند.
این جنبش, اگر نمیخواهد از راه حل ما دفاع کند, باید راه حل بهتری بیاورد! راه حل لنین ما, که در سند قانونی فردای انقلاب اکتبر مدون است, سر و گردنی از راه حلهای سطحی جنبشهای گوناگون بورژوازی سر است و اساسا از ماهیت دیگریست و در عمق دیگری به مساله پرداخته است. تلاشهایی در بهبود و به روز کردن این راه حل کوششی قابل تقدیر خواهد بود اما عقبگرد و تلاش برای گیج کردن مبارزان راه آزادی زن, حنایی نیست که رنگی داشته باشد!