جنبشی در کردستان برای حق تعین سرنوشت، دهها سال است در جریان است. این جنبش عادلانە، علیرغم شرایط دشوار، بە برکت حضور کمونیسم، بەکنترل ناسیونالیسم حاکم گردن ندادەاست.
جنبش کمونیستي-کارگری، هموارە این جنبش عادلانە را بەطرف رادیکالیسم هدایت کردە است. شعار استقلال کردستان عراق کە هموارە یک انتخاب محتمل بودە توسط منصور حکمت در سال ١٩٩٥ بە روشنی، در برابر جامعە قرار دادە شد.
درشرایط امروز، ماندن کردستان در چارچوب کشور عراق کە مخلوق امپریالیسم بریتانیا در دهەی ٢٠ سدەی گذشتە بودە؛ کشور تحت الحمایەئی کە در فردای جنگ اول جهاني و در تجدید تقسیم مناطق نفوذ امپریالیستها و در جریان چیدن خردە-کشورهای منطقە در برابر انقلاب نوپای اکتبر سرهم بندی شد، بی ربط تر شدەاست. راە برون-رفت و جهتگیری تاریخی امید بخش، پیش کشیدن عملی استقلال کردستان عراق است.
سازماندهی مردم مسلح در سایر مناطق عراق هم وظیفەی کمونیستهاست؛ گرچە، امکان عملی چنین مهمی نیاز بە دادە های مشخصتری دارد. در شرایط حاضر باید گوش بە زنگ تغیرات ناشی از سردرگمی نیروهای گوناگون امپریالیستی بود. جهنمی کە آنان در مسیر خود بپا میدارند بسیار سختتر خواهد شد اگر ما بە ابتکارات کمونیستی برای سازمانداندن مبارزات و حتی سازماندهی زندگی روزانەی مردم نپردازیم.
ما کمونیستها، همراە با نیروهای مترقی، میتوانیم با سازماندن شوراها، بنکەها، زنان، جوانان، روزنامەنگاران، با سازماندادن کمکهای مردمی و دخالت در امور اجتماعی، اسکان پناهندە و آوارە و استفادە از هر فرصتی برای مسلح کردن تودەهای کارگر و زحمتکش، جنبش را در کردستان، حول این خواست فوری استقلال کردستان عراق، متحد و رادیکالیزە کنیم. با هدایت چنین جنبشی در راستای سوسیالیسم کە در نهایت، طی یک رفراندوم دمکراتیک تعین تکلیف میشود، میتوان کاری کرد کە سوسیالیسم و آرمان کارگري دست بالا را داشتە باشد. این امر، لزوما بە معنی درگیری ناخواستە با نیروهای بورژوائی کردستان نیست. آن نیروهاهم در شرایطی نیستند کە بتوانند موانع جدی در این راە بەوجود آورند.
شوراها و بنکەهای مردمی مسلح میتواند نقطە عزیمت کارگران برای دخالتگری بیشتر کمونیستی و بەدست گرفتن سرنوشت سیاسی و اقتصادی باشند.
و در عوض، پاسیفیسم و انتظاری کە هم اکنون (سیزدهم ژوئن ٢٠١٤) مشاهدە میشود، مقاومتی را در برابر جهنم سختتری کە سرمایە برای تودەهای مردم تدارک دیدەاست سازمان نمیدهد. ( خوشبختانە،این روزها، اواخر ژوئن و اوایل ژوئیە، این حقیقت مدافعان بیشتری دارد.) سازماندادن مبارزە حول چنین خواستی، حتی اگر بە نتایج حداکثرش نرسد، آگاهی کمونیستي و تشکل و اعتماد بە نفس تودەهای کارگر و زحمتکشان بالا میبرد کە خود نتیجەی حفظ نسبی کرامت انسانی و حفظ چارچوب زندگی روزمرە خواهد بود؛ چیزیکە در غیاب یک مبارزە آگاهانە، ازهم خواهد پاشید. شاهد زندە، کردستان ایران و آگاهی نسبی و کرامت بهتر حفظ شدەایست کە بە برکت یک مبارزەی کم تا بیش آگاهانە و متشکل جریان داشتە و دارد. حاصل هر تاکتیک کمونیستی همین است کە تا چەاندازە بە آگاهی، تشکل و در نتیجە قدرتگیري کمونیستي مردم کارگر و زحمتکش و آزادیخوە، کمک میکند.
بە علاوە، چنانکە بالاتر هم اشارە شد،ابتکار عمل کمونیستي، گرچە در کردستان میسرتر مینماید، اما اصولا، منحصر بە کردستان نیست. راە پیشگیری از سناریوی سیاە سرمایەاست. مسالە اینست کە کمونیستها، در مناطق دیگر، عملا تا چە اندازە میتوانند این دخالتگری را سازمان دهند. چنین شرایطی کە اوضاع بە یکبارە تغیرات ناگهانی میکند و تغیر ناگهانی تاکتیکهارا طلب میکند، ممکن است بە ایران و سوریە هم سرایت کند. امروزە، در دیگر مناطق عراق هم خطوط اصلی این دخالتگری میتواند سازماندهی کمکهای مردمي، بنکەها و شوراهای محلەو محل کار، تلاش برای مسلح شدن هرجا کە بە نظر رهبران محلی ممکن و مناسب باشد؛ و در یک عبارت: سازماندهی زندگی و مبارزەی مردم، دست بردن بە قدرت و در نهایت بەزیرکشیدن سرمایەداری حاکم، میتواند واقعبینانە باشد.
این یک طرح اولیە است و در پیشرفت خود میتواند البتە دقیقتر شود.
Jm.rebwar@gmail.com
www.rebwar.nu